Paaseiland (Rapa Nui)

In één woord geweldig, wat een prachtig eiland. We hebben gelukkig een hele week hier, dus tijd om alles rustig te verkennen. Het dorpje is heel relaxed maar wel een beetje toeristisch, zodat er leuke restaurantjes zijn. Voor ons een perfecte overgang, van het ‘easygoing’ South Pacific sfeertje naar het drukke Zuid Amerika.
Het eiland bestaat uit drie vulkanen die min of meer aan elkaar zijn gegroeid. Het is niet groot, zo’n 15 bij 20 kilometer en er is maar één dorp, Hanga Roa met circa 5000 inwoners. Verder is er niets op het eiland, behalve 2000 halfwilde paarden en natuurlijk de circa 1000 Moai, de beelden waar Paaseiland om bekend staat. Het merendeel is niet gerestaureerd en ligt gebroken op de grond, maar op sommige plaatsen zijn de beelden weer rechtop gezet. En dan zijn ze zo indrukwekkend, je blijft fotograferen!
Ik wist dat er ook reizigers van OutSight op dezelfde vlucht naar Paaseiland zaten; echt heel toevallig. Op het vliegveld van Papeete zag ik ze nog niet, maar ze bleken achter ons te zitten in het vliegtuig! Dat was echt puur toeval. Ik heb ze uitgenodigd voor een etentje en dat was heel gezellig; leuke mensen. En sportief, want we hebben zondag met z’n vieren het hele eiland rondgefietst (op een mountainbike).

De eerste middag hebben we een rij van vijf moai bewonderd die vlakbij het dorp staan; bij een ondergaande zon krijgt de magie van Paaseiland je echt al meteen te pakken.
De volgende dag hebben we de zuidpunt verkend, al wandelend. Hier vind je een prachtige krater (Rano Kau) en het historische dorpje Orongo. Orongo was in de 18e en 19e eeuw het centrum van de ‘vogelman’cultuur, vanaf hier zwom de Tangata Manu naar de kleine eilandjes voor de kust, op zoek naar het eerste vogelei. Aan de rand van de krater vind je nog mooie rotstekeningen met afbeeldingen van dit mytische figuur. Zaterdagmiddag hebben we het noordwesten per fiets gedaan; even een beetje infietsen. Het regende toen wel heel vaak, zodat we regelmatig moesten schuilen. Je zag de buien goed aan komen waaien, en omdat tegelijkertijd de zon scheen kreeg je prachtige regenbogen. Maar een regnboog wil zeggen regen, dus was het dan zaak om snel een boom of hutje te vinden.
Zondag hebben we met Ad & Rita het eiland rond gefietst. Iedereen keek ons aan alsof we gek waren, verder ging iedereen met busjes of de auto. Maar het was goed te doen en prachtig mooi! De oostelijke kustweg was prachtig, waarbij we steeds stopten bij de diverse bezienswaardigheden. Hoogtepunt was de vulkaan Rano Raraku, ook wel ‘The Nursery’ genoemd. Dit zijn de rotsen waar de beelden werden uitgehouwen; je zag nog een aantal beelden half uitgehouwen in de rotsen, of alleen met een kop boven de aarde uitsteken.
Volgende stop was het strand van Anakena, een leuk wit zandstrandje met (op zondag) veel zonzoekers. We hebben niet gezwommen omdat we nog terug moesten fietsen, maar afgesproken om later nog eens terug te gaan.
Dinsdag hebben we een scooter gehuurd en het rondje nog een keer gereden. Maar nu andersom en heel wat minder inspannend! We hebben de mooiste plekjes nog een keer bekeken en een laatste! duik genomen in de Pacific. Het water was koud, maar prachtig helder.
Woensdag heb ik paardgereden, volgens de locals de beste manier om Rapa Nui te verkennen. Een eiland met duizenden halfwilde paarden; een paradijsje voor mij. Ik ben langs de westkust naar de noordwestelijk punt gereden en daana langs de kust oostwaarts. Hier kun je alleen wandelend of te paard komen. Er is een pad langs de kust, verder is het graslandschap helemaal vol met (lava)stenen. Helaas begon het al snel onwijs te regenen, en in het barre landschap was schuilen onmogelijk. Ik was dus al snel kletsnat, en dan met fikse tegenwind over een hoge klif langs de kust rijden is niet echt een pretje. Ik heb nog even geprobeerd te schuilen achter een heuvel, maar nee. Daarnaast lagen er hier wel erg veel stenen op het smalle pad, zodat ik alleen stapvoets kon.
Op de terugweg kwam ik een groepje ruiters (locals) tegen met een grote kudde paarden, waar ik een stukje mee op ben getrokken, tot ik mijn gids weer tegen kwam en met hem mee terug ben gereden. Zeiknat, het water stond in mijn schoenen, maar zeer voldaan. Ruim vijf uur achter elkaar op een paard, ben benieuwd of ik morgen nog kan lopen!