Van Santiago (Chile) via Mendoza naar Salta (Arg)

Tijdens ons verblijf in Santiago speelde Chile de derde wedstrijd in de kwalificatie poule. Ik heb nog nooit een stad zo voetbalgek gezien! Ons hotel lag vlak bij de Plaza Italia en daar was alles afgezet. Ook de centrale hoofdweg Alameda was afgezet en er waren duizenden, duizenden mensen op straat. Allemaal in het rood/wit/blauw. Ze verloren de wedstrijd tegen Spanje, maar plaatsen zich wel. Het feest was zo groot dat het leek of Chili de Wereldbeker had gewonnen.

Volgende etappe was de busreis naar Mendoza; vertrek om 10.15 en geplande aankomst om 18.15 (lokale tijd, een reis van 7 uur. De dag ervoor had het echter gesneeuwd en was de bergpas dicht geweest voor vrachtauto’s. Deze stonden nu in een enorme rij voor de grenspost, boven op de pas. De weg er naartoe was echt prachtig, een weg met tientallen (genummerde) bochten; steil omhoog. Langzaam kwamen we in de sneeuw, vlak voor de grens reden we zelfs door een skigebied. De weg ging onder een skilift door en links en rechts van de bus zag ik ze over de hellingen naar beneden skiën.
Onze bus reed alle vrachtauto’s voorbij, toeterend over de linkerweghelft. Af en toe kwam er een tegenligger en dan moesten we snel invoegen. Daarnaast werden we af en toe ingehaald door een andere bus, of haalden wij in. Ik dacht nog, wat een flauw en gevaarlijk spelletje van de buschauffeurs. Tot we bij de grens kwamen en er 8 bussenvoor ons in de rij stonden. Bleek dat ze ruim een half uur per bus nodig hadden om alles te controleren!
Na de grensovergang werd het al snel donker, zodat we niet van het mooie uitzicht konden genieten. We waren pas laat in Mendoza, maar dat was geen enkel probleem. Argentijnen dineren meestal pas na tienen.
De volgende dag was het zondag en de stad was compleet uitgestorven. We hebben een typisch Argentijns ontbijtje genuttigd in het centrum; koffie met melk, 2 croissantjes en een glaasjes jus voor slechts 2 euro. We hebben een beetje rondgewandeld en voetbal gekeken. Mendoza heeft een aardig centrum, maar niet echt veel mooie gebouwen omdat er een aardbeving is geweest. Er zijn wel hele mooie brede straten met prachtige bomen. Heel gezellig is de Avenida Aristides Villanueva, waar je veel hippe clubs kunt vinden en gezellige restaurantjes. Het deed me een beetje denken aan Buenos Aires. Maandag moest Nederland spelen tegen Slowakije, het resultaat is natuurlijk geen nieuws meer, maar weer een ronde verder met het prachtige vooruitzicht om tegen Brazilië te spelen stemde ons goed. Daarna zijn we in de auto gestapt voor een korte autotour in de omgeving. Eerst een klein stukje zuidwaarts naar de wijngebieden en daarna noord- en westwaarts door de bergen, terug naar de grens met Chili. We wilden deze geweldige uitzichten niet missen en terecht, want het was prachtig. Op de voorgrond de droge, rode heuvels en op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Andes. Met als hoogtepunt (letttelijk & figuurlijk) de top van de Aconcagua met bijna 8000 meter. Heel mooi was ook de Puente de Inca, een natuurlijke rotsbrug vlakbij de grens met Chili. Hier stonden we weer met onze voeten in de sneeuw met een temperatuur rond het vriespunt. Ongelooflijk dat we daar twee dagen eerder 500 meter vandaan waren en daar 3 uur hebben gewacht voor we de grens over konden. Die avond zijn we neergestreken in Uspallata. Eerst nog wat gedronken in Café Tibet (ja 7 years in Tibet is hier opgenomen!) en daarna gegeten bij het haardvuur in een soort Zwitserse conditorei (maar wel gewoon een biefstuk hoor). Daarna onder de dikke dekens want in Uspallata kan het flink vriezen in de winter. Deze nacht zakte de temperatuur ook flink onder nul. Gelukkig hadden we een kachel in de kamer. Hierna weer verder noordwaarts gereden naar het dorpje Barreal. De ligging van dit schilderachtige dorpje is prachtig. Als je door het dorpje loopt, met de treurwilgen en eucaliptus bomen langs de onverharde weg en op de achtergrond de besneeuwde bergtoppen is elke straathoek eigenlijk wel een ‘Kodak moment’.
Hierna zijn we via San Juan weer teruggereden naar Mendoza, al met al een flinke rit in 2 dagen (790 km) maar we hadden gelukkig 400 km vrije kilometers per dag :)
De volgende morgen hebben we de bus naar Maipu genomen voor een fietstocht door het beroemde wijngebied van Mendoza. We kregen een kaart van de omgeving met een beschrijving van de diverse wijngaarden. Daarnaast hebben we een olijfoliefabriek en een chocoladefabriekje bezocht. Bij deze laatste verkochten ze allerlei lekkernijen, zoals zelfgemaakte jam en likeuren op basis van (zelfgestookte) wodka. Overal kon je (tegen betaling van circa 2 euro) de producten proberen en kreeg je een rondleiding. We hebben drie wijngaarden bezocht en lekker gelunched in de amandelboomgaard van El Cerno. De lucht was stralend blauw en het was lekker warm, een perfecte dag.
Om 21.00 hebben we de nachtbus naar Catamarca genomen, ruim 700 kilometer naar het noorden. We hebben de meeste luxe klasse gekozen; primera clasa. En dat beviel goed! Na een vriendelijk welkom was de eerste vraag of we witte of rode wijn wilden bij het eten en dan ben je bij ons natuurlijk wel aan het goede adres. De stoel kon echt helemaal plat, met een opklapbaar voetenbankje dat de stoel verlengde tot een echt bed. Ik heb zeker 7 uur geslapen, we moesten wakker gemaakt worden door de steward!
In Catamarca was het nog pikdonker en koud, dus hebben we eerst ontbeten in het restaurant. Daarna heb ik een hotelletje gezocht bij het busstation. We hebben de lonely planet van Argentinië niet bij ons, maar je kunt ze per hoofdstuk online kopen via hun website. Helemaal geweldig, voor 3 Usd per hoofdstuk. De PDF’jes kunnen wij dan weer op onze e-reader zetten, zodat we het gemakkelijk mee de stad in kunnen nemen.
In de heuvels nabij Catamarca ligt een pre-inca stad; El Pueblo Perdido. Het is een mooie omgeving, met prachtige cactussen maar het complex zelf stelde niet zoveel voor.
We hebben ’s avonds lekker gegeten aan het centrale plein; geen bijzondere stad maar een leuke stop. Voor ons zelfs een extra leuke stop, want op de tweede ochtend om 11 uur in Catamarca hebben we ons natuurlijk weer in een barretje geïnstalleerd om Nederland-Brazilië te kijken. Het onwaarschijnlijke gebeurde; Nederland wint van Brazilië. Dat hadden we na de eerste helft niet echt meer verwacht. In de bar was een groot scherm geïnstalleerd en we hebben samen met de (toen nog vrolijke) Argentijnen gevierd dat Nederland, Brazilië uit het toernooi kegelde. In voetbal is Brazilië voor Argentinë zo ongeveer wat Duitsland voor Nederland is (jammer voor ons en voor vrijwel alle Argentijnen, deden Maradonna´s 11 ons geen wederdienst door de Duitsers naar huis te sturen. Integendeel: Duitsland ontpopt zich tot een ware favoriet).

De volgende stop op onze route naar Bolivia was Tucuman. We kwamen pas vrij laat aan omdat we lang op een bus moesten wachten en de weg niet zo best was. Het was een gezellige stad met een mooi koloniaal plein en gezellige restaurantjes. We hebben eerst op een terrasje gezeten, dat kon nèt, we zitten nu weer wat lager. De volgende morgen vroeg zijn we doorgereisd naar Salta, de prachtige koloniale stad in het noordwesten van Argentinië. De uren na onze aankomst enigzins in rouw gedompeld door de 0-4 van de Duitsers. Maar eigenlijk merkte je na een paar uur al niet veel meer van de nederlaag. Het blauw-wit verdwijnt eenvoudigweg langzaam van de straat. We zijn al twee keer eerder in Salta geweest, maar het blijft een leuke stad. Gezellige terrasjes, een lekkere temperatuur (in de winter) en prachtige koloniale gebouwen. Nieuw voor ons waren de drie inca mummies die ze in 1999 hebben gevonden op een bergtop in de Andes. Door de temperatuur onder nul zijn de lichamen van deze aan de goden geofferde kinderen perfect bewaard gebleven. In het museum wordt steeds een van de drie mummies vertoond, een zeer indrukwekkend gezicht.
Aan het einde van de middag werd het hele centrum afgezet, er bleek een processie te zijn.
‘La Virgen del Perpetuo Soccoro y San Alfonso’ werd naar een andere kerk verhuisd en voor ze naar binnen werd gebracht konden duizenden mensen een groet brengen aan het beeld. Aangezien zij ook de beschermvrouwe is van de Gauchos (cowboys) waren er honderden gaucho’s uit de hele regio naar Salta gekomen om de Virgen een groet te brengen. Al uren van de voren liep de stad vol met honderden paarden en gaucho’s in de mooie zwartrode poncho’s van de staat Salta. Om 18.00 uur begon de optocht en kwamen ze twee aan twee achter elkaar in draf langs de kerk rijden. Ik stond vooraan, naast de trompetters van de band, zodat de paarden hier nog net wat meer dansten. Voor het beeld namen ze allemaal hun hoed af en bogen hun hoofd voor de helige maagd; een pracht gezicht. Ik heb geloof ik 300 foto’s gemaakt, lang leve de digitale camera!
Morgen nemen we de directe bus naar Santa Cruz in Boliva, ons volgende avontuur.